Tym razem sięgamy do kronik z lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku.

23-26 października 1977 roku klasa IVc wzięła udział w wycieczce na Wybrzeże Gdańskie. Kierownikiem wycieczki był dyrektor do spraw wychowawczych – prof. Jan Sikora. Tyle w lakonicznym kronikarskim wpisie.

Jest też bezcenne po upływie lat zdjęcie.

Kronikarskie zapiski pozostawiła po sobie także mała społeczność internatu, który przez lata działał przy naszej szkole.

Na początku września 1983 roku w internacie zaszły zmiany. Funkcję kierowniczki objęła mgr Janina Kała, a dotąd wykonująca te zadania mgr Zofia Słaboń przeszła na etat nauczycielski w szkole (wielu pamięta ją zresztą jako panią profesor od biologii). Młodzieżą w internacie, obok nowej kierowniczki, opiekowali się także wychowawcy – wówczas 7 osób.

W tym samym czasie w internacie zamieszkiwało 102 wychowanków. Większość z nich – 70 osób – to słuchaczki działającego u nas wtedy studium nauczycielskiego. 32 wychowanków było uczniami liceów: ogólnokształcącego i rolniczego. To była grupa 25 dziewcząt i 7 chłopców.

Mamy zdjęcie kilkudziesięciu wychowanków internatu z roku szkolnego 1983/1984.

Mamy też pytanie: kogo rozpoznajecie? A może rozpoznajecie siebie?

To karta z mającej grubo ponad pół wieku kroniki SKS LO Krzepice. Wybraliśmy tym razem akurat tę jedną, bo zebrano na niej najlepsze wyniki w dyscyplinach lekkoatletycznych z lat 1962-1964. Sport w naszej szkole zawsze zajmował ważne miejsce. Czy patrząc na te szkolne rekordy – z początku lat 60. ubiegłego wieku – potraficie je odnieść do tych, które ustanawiano w Waszych latach?

Zapiski dotyczące sportowego życia szkoły przed sześćdziesięcioma laty są dość liczne. Będziemy do nich wracać od czasu do czasu. Zresztą… zachowały się nie tylko cyfry, notatki. Są też zdjęcia.

Kroniki naszej szkoły są bogate. Jej mury opuściło już kilkadziesiąt roczników absolwentów. Wśród nich tak samo ważne miejsce zajmują te z nich, które zdawały maturę pół wieku temu i dawniej, te ze szczególnych lat historycznych zmian ustrojowych i te, które uczyły się tutaj już w XXI wieku.

Nie w każdych czasach fotografia była dobrem tak łatwo dostępnym, by z każdego z lat istnienia naszej szkoły zachował się do dziś spory zapas zdjęć. Nieraz też czas okazał się dla tych materiałów mniej łaskawy. Czasem kronikarz prowadził zapiski sumiennie i pozostawił na pamiątkę obszerne zbiory, czasem tych bezcennych po latach materiałów jest mniej. Stale poszerzamy bazę skarbów kronikarskich z dziejów naszej szkoły. Absolwentów mamy wielu. Liczymy więc, że ktoś zechce też podzielić się własnymi zbiorami. Taka chwila ciepłych wspomnień, którą potrafi zapoczątkować zdjęcie sprzed lat, jest bezcenna. Wie to każdy, kto jej doświadcza. Czekamy więc – jeśli Koleżanki i Koledzy będą mieć taką wolę – na materiały. Można nam je przesłać przez Facebooka, bo to dziś chyba najbardziej wygodne. Zresztą… mamy już trochę takiej korespondencji i bardzo za nią dziękujemy. W imieniu całej naszej szkolnej braci – wszystkich roczników!

Ten wpis ilustrujemy zbiorowym portretem jednego rocznika. To klasy kończące naukę w liceum w 2002/2003 roku.

Nasi Profesorowie.

Życzliwi przewodnicy pierwszych przygód z poważną nauką. Osobowości, które potrafiły zainspirować, a nawet pchnąć ku nowym pasjonującym zainteresowaniom, ku przyszłym zawodowym wyborom. Autorytety, których wzór zdarzało się nieraz naśladować w dorosłym już życiu. Przede wszystkim też zwykli, ciepli ludzie. Po latach w zasadzie ma się pewność, że nawet gdy ganili, to z troski i przekonania, że stać nas na więcej.

W gronie Profesorów naszej szkoły każdy absolwent ma z pewnością własnych faworytów. Warto się dzielić takimi wspomnieniami, warto dokumentować nimi rolę, jaką Oni potrafili odegrać w naszych życiowych wyborach. Dla nauczyciela mało jest rzeczy tak cennych, jak uznanie i wdzięczność ucznia. I ciepłe wspomnienie po latach. Każdym można się podzielić choćby tutaj.

To zdjęcie przedstawia Profesorów naszej szkoły z roku szkolnego 1994/1995. Możemy wspólnymi siłami podpisać tę fotografię ich nazwiskami. Bo przecież z pewnością pozostają w naszej pamięci.

Profesorowie 1994/1995

To miejsce powinien kojarzyć każdy. Choć z pewnością kolejne roczniki zapamiętały detale, które różnią się od współczesnych. To zdjęcie zostało wykonane podczas X Zjazdu Absolwentów. W 2015 roku. Na pewno sala wygląda inaczej niż choćby kilkadziesiąt lat temu. W końcu nasza szkoła rozwija się stale, poprawia się jej infrastruktura. Ale nie o tym tutaj.

Ta sala gimnastyczna w ciągu długich lat miała wielu swoich bohaterów. Tych, którzy swymi sportowymi talentami pomagali zdobywać trofea, wygrywać zawsze pasjonujące międzyszkolne mecze, podnosić prestiż naszej szkoły. Albo po prostu triumfować w szkolnych mistrzostwach, w których rywalizowały ze sobą różne klasy. To przecież też były zwykle boje rozgrywane z największą powagą.

Sięgnijcie do własnych wspomnień. Przypomnijcie nam wszystkim sportowych bohaterów sprzed lat. Niech wrócą tamte emocje. Napiszcie kilka słów.

Absolwentem zostaje się – to oczywiste – od razu po ukończeniu szkoły. Nie potrzeba tu dodatkowego stażu czy oczekiwania w poczekalni 🙂
Ten materiał – świetny, a być może nie przez każdego obejrzany – też ma już kilka lat. Czyli wszyscy jego twórcy to dziś też już pełnoprawni absolwenci naszej szkoły.

Liczymy na ich aktywną obecność w naszym gronie!

Wycieczki programowe do Krakowa. Połączenie przyjemności i relaksu z odrobiną szkolnego obowiązku. Dla niektórych – pierwsza wizyta w dawnej stolicy. Przygody niezależnie od pogody 🙂

Jak to wspominacie?

Zdjęcie niżej: wycieczka z 25-26.11.1992 r.

Każdy absolwent też kiedyś po raz pierwszy przeszedł przez te drzwi. I wyszedł po maturze. W szeroki świat. Nasza szkoła zawsze chyba dawała swym uczniom poczucie, że wyposażyła ich dobrze, by po kilku latach wprost z jej progu i bez większych obaw zanurkowali w ocean możliwości. W dojrzałość.

Dziś to drzwi przeszklone, a przez to jakby stale trochę otwarte. Dawniej – jak na tym zdjęciu sprzed przeszło ćwierci wieku – były takie jakby bardziej „pancerne”. A Wy? Jak pamiętacie wejście do naszej szkoły? Jak pamiętacie chwile, gdy przechodziliście przez te drzwi rankiem?